De Chinese stad Manzhouli deelt een 54 kilometer lange grens met Rusland in het meest noordelijke uithoekje van het land. Treinsporen lopen als aders door deze drukke toegangshaven en brengen goederen en voedingsstoffen naar hun voorbestemde bestemming. In Manzhouli zit er ook een mythische olifant. Stil en onverschillig tegenover het onrecht in de wereld.

Vier personages gaan op zoek naar deze olifant, uit een verlangen om te ontsnappen aan de neerwaartse spiraal waarin ze zich bevinden. Kleine crimineel Yu Cheng voelt zich verantwoordelijk voor de zelfmoord van een vriend. Wei Bu slaat op de vlucht na een pestkop van de trap geduwd te hebben. Zijn klasgenote Huang Ling heeft een affaire met hun directeur en loopt weg van haar moeder. En de 60-jarige Wang Jin wanhoopt in stilte, terwijl zijn zoon hem probeert onder te brengen in een bejaardentehuis. Vier dagen, vier mensen. Van zonsopgang tot zonsondergang.

An Elephant Sitting Still is een diepmenselijke portret van mensen in een maatschappij die steeds egoïstischer wordt en waar het leven, zelfs in een klein Chinees dorp, steeds meer onder economische druk komt te staan.

Een opmerkelijk debuut dat verwant is met het werk van Kieslowski & Bela Tarr, maar ook met David Foster Wallace’s The Pale King en Chantal Akermans No Home Movie.

Credits

REGIE: BO HU; GENRE:DRAMA; MET: YU ZHANG, YUCHANG PENG, UVIN WANG. 2019; CHINA; 3U50; MANDARIJNS GESPR. NL ONDERTIT.

Prijzen

An Elephant Sitting Still werd vorig jaar op het Filmfestival van Berlijn bekroond met de FIPRESCI-prijs van de internationale filmkritiek.

Pers

“Elke minuut telt, als bouwsteentje van een machtig mistroostig mozaïek. En al is Hu’s nihilisme soms wat dik aangezet, door de consequente somberheid is het des te aangrijpender wanneer vernedering en geweld eindelijk plaatsmaken voor intermenselijk contact. De hoop is bijzonder zuur verdiend, in dit compromisloze meesterwerk.” (DE VOLKSKRANT)

“Zoals bijna alle goede Chinese films van de voorbije jaren openbaart An Elephant Sitting Still een maatschappij die, onwrikbaar in de greep van een moreel verval, individuen offert op het altaar van de vooruitgang. Hu Bo countert de overheersende terneerdrukkende sfeer weliswaar met streepjes zwarte humor. Al herinnert de immer mild bewegende camera aan de Hongaarse cultregisseur Béla Tarr, voor een debutant toont Hu Bo een opvallend verbluffend visueel meesterschap. (DE MORGEN)

“Als grote kunst inderdaad het persoonlijke sublimeert tot het universele, dan is deze Elephant daar een verbluffend voorbeeld van: ondergedompeld in de verdrietige ziel van Bo Hu, aanschouwen we een waarheid die veel dieper ligt en die ons geopenbaard wordt doorheen de virtuoze filmtaal die hier aangewend wordt. Overweldigend en onvergetelijk en helaas ook niet meer voor herhaling vatbaar daar Hu zijn grote talent met zich mee nam in het graf.” (ENOLA.BE)