Ki-taek en zijn familie zijn werkloos en wonen in een schamel appartement in Zuid-Korea. Om de eindjes aan elkaar te knopen, vouwen ze pizzadozen. Maar dan komt een vriend van zoon Ki-woo aanzetten met het gouden ticket uit hun miserie: een lucratief bijbaantje als privéleraar Engels bij het voorname en vooral steenrijk gezin, de Parks. Ki-woo is meteen een hit bij de Parks. De tienerdochter des huizes ontwikkelt terstond een crush op de wereldwijze vagebond en haar wereldvreemde, glamoureuze moeder vertrouwt hem toe dat ze nog op zoek is naar een kunstleraar voor haar jongste zoon.

Met een moreel kompas dat niet per se altijd het noorden aangeeft, maakt Ki-woo het zijn missie om de Parks op virtuoze wijze te bespelen en jobs voor zijn hele gezin te fixen, zonder te vermelden dat ze familie zijn. De gezinsleden werken zich in een mum van tijd in de luxueuze woning van de familie Park binnen, tot een onverwachte gebeurtenis roet in het eten strooit.

Bong omschrijft zijn film zelf als een “tragikomedie over familiebanden”, maar deze politieke parabel over de zwaksten in de maatschappij heeft veel meer in zijn mars.

Credits

REGIE: JOON-HO BONG; GENRE: KOMEDIE, DRAMA, THRILLER; MET: KANG-HO SONG, YEO-JEONG JO, SO-DAM PARK; 2019; ZUID-KOREA; 2U12; KOREAANS EN ENGELS GESPR. NL/FR ONDERTIT.

Prijzen

De Koreaanse regisseur Bong Joon-ho is geen onbekende. Memories of Murder en Snowpiercer konden internationaal op heel wat enthousiasme rekenen. Waar zijn film Okja nog heel wat stof deed opwaaien op het filmfestival van Cannes omdat het één van de eerste films van Netflix was, stond Bong Joon-ho dit jaar in de kijker voor zijn artistieke verdienste. De regisseur won voor zijn pikzwarte komedie Parasite de Gouden Palm en is daarmee de eerste Koreaanse regisseur die de prijs mee naar huis mag nemen.

Pers

“Het ritme van de vertelling zit zo goed dat je als toeschouwer pas na de eindgeneriek stilstaat bij de symboliek, de metaforen en vooral de gelaagdheid van de film. Zo kun je Parasite onder meer bekijken als een sprookje over de upstairs-wereld die altijd geteerd heeft op de mensen van downstairs, maar vanuit zijn ivoren toren blind was voor wat die mensen meemaakten.” (VERTIGOWEB.BE)

“Meesterlijk gefilmd, vlijmscherpe satire én een verrukkelijk grappige publiekslieveling: Bong Joon-ho’s winnaar in Cannes is het allemaal.” (DE MORGEN)

“Onder het spektakel gaat een dieperliggende waarheid schuil: de harde realiteit van armoede en werkloosheid, de wanhoop en het gebrek aan eigenwaarde die ermee gepaard gaan. Ja, dit is satire op zijn best: swingend maar dwingend.” (DE MORGEN)