Neoklassieke double bill voor fans van Nils Frahm, Ólafur Arnalds, Joep Beving, Max Richter e.a.
Twee jaar geleden was pianist Wouter Dewit nog gewoon een nobele onbekende die in zijn vrije tijd wat piano speelde tussen het lesgeven door. Op een onbewaakt moment werd zijn nummer La Durée opgepikt door de curatoren van Spotify, en sindsdien gaat het loeihard. Het nummer haalde ondertussen meer dan 17 miljoen (!) streams op het onlineplatform, en Dewit brengt dit najaar met Here zijn derde plaat uit. Zijn vorige plaat Still, verschenen bij Zealrecords, kreeg lovende reacties in de media. De Morgen noemde het ‘gouden melancholie’ en ‘een album dat je overvalt en verloren achterlaat’, Focus Knack schreef over ‘klassiek gekleurde maar niet in het keurslijf gedwongen composities’ en Metro meldt ‘een plaat om te koesteren’. Here begint waar Still eindigde en trekt de compositorische lijn door naar nog meer eenvoud enerzijds en meer ingekleurde arrangementen anderzijds. Here vraagt minder om verstilling, maar is dwingender in sound en hier en daar ronduit extravert. Ook live laat Dewit zich voor deze nieuwe plaat omringen door een variatie aan instrumenten.
Nederlander Pieter de Graaf bracht met Fermata net zijn debuutplaat uit. Hij begon zijn carrière aan boord van The Kyteman Orchestra, maar door onder te duiken in het materiaal van artiesten als Chopin, Miles David, The Beatles en (vooral) Keith Jarrett vond hij op Fermata eindelijk een echte eigen stem. Zijn materiaal vertrekt vanuit neoklassieke hoek, maar wordt sterk beïnvloed door pop en jazz om zo te komen tot een volledig uniek en eigen geluid.
