Opgepast! Emma Bale, nog altijd de jongste MIA-winnaar aller tijden, liet de commerciële popvlakte achter zich en balanceert nu dartel op de geslepen taalgrens. Op haar gelauwerde derde album 333 zingt ze afwisselend in het Engels, Nederlands én Frans. Ze werd vanuit verschillende hoeken gewaarschuwd voor die gewaagde keuze, maar geruggesteund door producer Willem Ardui leverde dat een dijk van een plaat op die ze dit najaar met gepaste trots live voorstelt in De Roma.
Tekst: Mathijs Minten
Recensenten en fans zijn het er roerend over eens: dit is Balemans’, Emma’s officiële achternaam, meest volwassen, eigenzinnigste en simpelweg beste album tot op heden. Nochtans was het drietalige 333 in de (digitale) winkelrekken krijgen geen sinecure. Niet in het minst omdat na haar tweede album Retrospect in 2021, dat nooit de gehoopte aandacht of cijfers binnenrijfde, het contract bij haar label niet werd verlengd. “Mensen hebben me op andere gedachten proberen te brengen,” vertelt ze over haar ogenschijnlijk weinig-commerciële keuze in Humo. “Ik was die nummers namelijk al beginnen te schrijven vóór ik een nieuwe platenfirma had en geen enkel label durfde het aan om daarin mee te gaan, behalve Warner.”
Oké, dat was misschien een roekeloze keuze, maar het was er tenminste één die ze zélf maakte. Een keuze die ze vroeger nooit had durven maken, nota bene, want laat dát nu net de rode draad van haar nieuwe album zijn. Luister maar naar het bloedmooie Kompas: ‘Ben ik te vertrouwen/ Als ik altijd anders volg/ Zou wel willen bouwen/ Aan een leven bovengronds’. “Je denkt waarschijnlijk dat die song over een toxische relatie gaat,” zegt ze in een interview met Het Nieuwsblad. “Maar het gaat over mensen in mijn entourage in wiens mening ik meer geloofde dan in de mijne. Ik zette hen op een voetstuk. Ik heb moeten leren om in mijn eigen kracht te staan.”
Popraket
Dat is op 333, een bundeling van drie EP’s, voor het eerst écht gelukt, verklaart ze. Want nadat ze met Kodaline-cover All I Want op 15-jarige leeftijd als een glitterende popraket naar de hemel schoot, lagen de verwachtingen torenhoog en volgde een naar eigen zeggen lange zoektocht en een even lange reeks tegenslagen. Eerst maakte ze een album opgevuld met covers, ‘om toch maar in de Ultratop te raken’, en enkele jaren later volgde Retrospect, compleet volgens het regelboekje van de toen hyperpopulaire synthpop à la Dua Lipa. Twee albums waar ze zichzelf nooit voor de volle honderd procent in kon vinden.
“Met mijn vorige plaat waren mijn label en ik ervan overtuigd dat de radio’s helemaal mee zouden zijn, maar dat gebeurde niet. Als je dan terugblikt op de compromissen die je moest maken, voel je je wel een beetje gejost,” vertelt ze aan De Standaard. “Nu heb ik het er niet meer voor over om de helft van mijn ziel te verkopen voor iets dat ‘misschien’ werkt. De bonus is dat ik nu geen succes meer nodig heb om blij te zijn met wat ik gemaakt heb. En kijk: nu is Radio 1 wél mee!” En ook belendende zenders schaarden zich achter haar, want voor de Stip It-actie tegen pesten zocht de openbare omroep vorig jaar een zogenaamde cross-over song, een nummer dat je bij wijze spreken zowel op Radio 1, Radio 2, MNM als StuBru zou kunnen draaien, en daarvoor kwamen ze uit bij Balemans. Een gigantisch compliment, aldus de zangeres, die met Kijk niet weg een dot van een ‘support song’ opleverde.
Leuk weetje tussendoor: nu ze definitief haar eigen weg durft in te slaan, twijfelde ze zelfs even om ook meteen voor een nieuwe, beter passende artiestennaam te kiezen. “Ik had er zelfs al een klaar,” verklapt ze aan Knack Focus. ‘Eliza Ray. Dat zijn mijn twee middelste namen. Maar uiteindelijk blijf en ben ik gewoon Emma Bale(mans).” En iedereen die luistert, hoort háár plaat.
Drie op drie
De meereizende sherpa op de route naar haar hoogsteigen bergtop werd producer Willem Ardui, de melodische helft van de Antwerpse hiphopformatie Blackwave. Al op hun allereerste schrijfsessie werd de aanstekelijke single Lavender Salt geboren, ondertussen goed voor meer dan twee miljoen streams op Spotify. “Het is zo’n heerlijke vanzelfsprekendheid om met Willem muziek te maken. Hij is de best denkbare vertaler van de muziek die in mijn hoofd zit, en daar ben ik hem superdankbaar voor,” looft ze hem in Humo. En hij is ook degene die haar, dankzij zijn eigen dromerige Nederlandstalig soloproject, stimuleerde om het toch eens in haar moedertaal te proberen. Wie het frivole Ogen dicht hoort, mag hem eeuwig dankbaar zijn.
Drie talen, drie EP’s en het is haar derde album: 333 was dus een logische keuze als albumtitel. Of wacht, zat ook het universum erachter? “Tijdens het afwerken van de plaat werd ik achtervolgd door het getal drie,” getuigt ze in Het Nieuwsblad. “Overal zag ik ‘333’ opduiken: in series, op nummerplaten, borden op de snelweg, de thermostaat. Volgens het internet staat de drie voor groei en creativiteit en is 333 een ‘Angel Number’ dat betekent dat je op het juiste pad bent. Dat was het laatste stukje bevestiging dat ik nodig had.”
Nog een extra teken van het lot: de radiozenders zijn verkocht, de streamingcijfers liegen er niet om, en haar show in de Roma kan niet anders dan een bom worden. Drie op drie (op drie)!
“Mensen uit mijn entourage zette ik op een voetstuk, ik heb moeten leren om in mijn eigen kracht te staan”