Dertig jaar na hun debuut staat de Britse triphopformatie Morcheeba klaar met een nieuw album. Al is ‘triphop’ een veel te eng hokje voor de band die zowel soul als hiphop en pop door zijn aderen heeft stromen. Maar duidelijk is wel: op 7 oktober in De Roma leggen ze met hun heel eigen mix een warm deken over onze schouders.
Tekst: Floor Deckx
Wie erbij was eind jaren negentig weet het vast nog. Morcheeba leverde toen met Big Calm (1998) de gedroomde soundtrack voor zaterdagse huiskamerdiners en roadtrips met vrienden. Probeer maar eens níét weg te dromen bij de warme gloed van een song als The Sea. In diezelfde periode bereikte de populariteit van de Britpop zijn hoogtepunt. Damon Albarn verzette muzikale bakens bij Blur, The Stone Roses zetten Manchester opnieuw op de kaart en de Oasis-broers Gallagher … nou ja, die maakten ruzie. Morcheeba was de zachte tegenhanger voor de testosterongedreven egocultuur die hun gitaarminnende collega’s vooruitjoeg. De karakteristieke blend van broeierige triphop, melodieuze pop en de jazzy stem van Skye Edwards trok de aandacht met een vanzelfsprekende nonchalance.
Toch was gistarist Ross Godfrey, die in 2014 de band verliet, niet meteen onder de indruk van de zachte, licht hese stem die later zo bepalend zou worden voor de sound van Morcheeba. In een interview met The Guardian vertelde Skye Edwards over hun eerste ontmoeting: “Ik ontmoette Ross voor het eerst in 1994 op een huisfeestje in Greenwich, waar mijn beste vriendin Julie me voor had uitgenodigd. (...) Ross was mager en droeg zijn lange haren in een paardenstaart; hij was best knap en zijn kameraad ook. Ik dacht: wie zijn die coole gasten? Ik liep naar hen toe, vroeg of ze sigarettenblaadjes hadden en we raakten aan de praat. We wisselden telefoonnummers uit en uiteindelijk begon ik met Justin te daten. (...) Het was Justin die Ross voor het eerst vertelde dat ik kon zingen. Ik zei nog: ‘Waarom deed je dat? Ik kan helemaal niet zingen!’ Hij haalde me over om naar Ross’ huis in Dalston te gaan met mijn gitaar. Ik speelde een paar nummers die ik zelf had geschreven. Ross zei: ‘Ik hoor je niet, kun je wat harder zingen?’ Ik zei: ‘Nee! Dit is hoe ik zing!’”
Rooskleurig
Vandaag zijn we dertig jaar later en is Morcheeba nog steeds alive and kicking. Dat is geen sinecure in het snel veranderende muzieklandschap, waar triphop intussen niet langer bovenaan de hitlijsten prijkt. Maar de overlevingskracht van Morcheeba heeft hem altijd al gezeten in de popdeuntjes die ze toevoegen aan hun basis van soulvolle triphop. Daarin verschilde de band van meet af aan van hun collega’s Massive Attack, Portishead en Tricky. De Bristolse triphopscene gedijde op een donkere, vaak politiek gekleurde sound. Zware beats, grijze albumhoezen en titels als Hell Is Around The Corner lieten er geen twijfel over bestaan dat ze in Bristol de toekomst niet rooskleurig inzagen.
Hoe anders was de zachte aanpak van Morcheeba. Felrode en gele tinten in hun artwork. Een sound die meer tegen zoete soul en uptempo pop aanschurkte dan tegen de grijze luchten boven Londen. En bovenal een open blik naar de toekomst: ‘Rome wasn’t built in a day’ zong Skye in 2000, toen de wereld in een collectieve kramp schoot voor de gevreesde millenniumbug. Vandaag blijft Morcheeba trouw aan die optimistische visie. In de aanloop naar de release van hun elfde studioalbum Escape The Chaos loste de band drie singles met titels waarin de woorden ‘love’, ‘live’ en ‘peace’ centraal staan. ‘We’ll put out a call for love tonight / To share this blessed life / And then you’ll believe that / You’re adored / We’ll set our world alight’, klinkt het hoopvol in single Call for Love.
Die geruststellende lyrics zijn niet toevallig gekozen, zo liet Skye Edwards weten aan muziekblad NME: “Een apocalyps ligt altijd op de loer, zowel op persoonlijk als maatschappelijk vlak. Het is geruststellend om je toevlucht te nemen tot muziek en liefde voor de mensen die dicht bij je staan. Toen ik de tekst schreef voor dit nummer, vroeg ik me af: 'Wat zou ik willen horen van iemand die zijn excuses aan me aanbiedt? Of omgekeerd, wat zou ik zeggen tegen iemand aan wie ik zelf excuses verschuldigd ben?’”
De wereld mag dan al verwarrend en ingewikkeld zijn, om Ross Godfrey in datzelfde NME-interview te citeren. Maar het zachte deken die Morcheeba met The Sea over onze schouders legde in 1995? Die zit anno 2025 duidelijk nog niet terug in de kast. En maar goed ook.