Multi-instrumentalist Meshell Ndegeocello is vooral bekend als een van de meest invloedrijke bassisten ter wereld. Ook haar rol als activist, vanaf haar debuut in 1993 in de weer met thema’s als gender, religie, racisme en black pride, is niet te onderschatten. Haar laatste album verscheen op het legendarische Blue Note: No More Water: The Gospel of James Baldwin.

Tekst: Willem Jongeneelen

De zwarte Amerikaanse auteur James Baldwin (1924 – 1987) was een sociaal criticus en mensenrechtenactivist van formaat. De 56-jarige Meshell Ndegeocello ziet parallellen tussen de radicale huidige tijd en de periode waarin hij zijn scherpe analyses over rassengeweld schreef. “Zijn we nog wel veilig in deze periode waarin er weer veelvuldig met vlaggen gezwaaid wordt?”

“Ik werd gevraagd in 2016 om mee te werken aan een herdenkingsvoorstelling over Baldwin in Harlem, New York. Dat deed ik graag. Ik leerde zijn werk pas als late dertiger kennen, ik las zijn boek The Fire Next Time in de periode dat mijn ouders last kregen van geheugenverlies en kwamen te overlijden. Baldwin beschreef de jaren zestig waarin de strijd van zwarte Amerikanen voor gelijke rechten speelde. Mijn ouders hebben die meegemaakt. Het is goed dat ook nieuwe generaties generaties kennismaken met zijn werk. Tragedies zoals die met George Floyd bewijzen dat dat nog altijd hard nodig is.”

Meshell bleef ook na de herdenking door Baldwin geïnspireerde muziek schrijven. “Ik vond tijdens covid een studio in Woodstock. We konden er een week blijven. Het resultaat was een plaat over water, voedsel, het belang van vrouwen en de bewustwording van klimaatveranderingen. Inzien wat wel de waarheid is. De muziek bleef groeien. Eigenlijk brengen we er allerlei zwarte Amerikaanse genres samen. Ik hoop dat het publiek in België op de sound afkomt, naast onze weliswaar belangrijke boodschap.” 

MESHELL NDEGEOCELLO
No More Water: The Gospel of James Baldwin
MA 11 NOVEMBER - 20:00
STAAND - KOOP TICKETS

Muziek overstijgt

Ze stopt zaken niet graag in hokjes. Ook al zijn er invloeden uit zowel funk, soul, jazz, hiphop, reggae, gospel en rock herkenbaar, haar muziek overstijgt genres, haar spel is meer dan dienend. ,”De bas is zowel ritmisch als harmonisch geweldig. Die vormt samen met de drums de fundering, maar is ook een prachtig solo-instrument. Als het zich in de juiste handen bevindt”, verklaart ze lachend.

“In De Roma brengen we wat ik The Catalog Show noem. We hebben zoveel muziek, en we houden het graag fris. Naast werk van de laatste twee albums, duiken we dieper in wat ouder werk en spelen we ook wat covers. Op het podium draait het om samenspel, reageren op elkaar. Ik speel optredens waar ik zelf graag heen zou gaan. Shows waar gemusiceerd wordt en die nooit voorspelbaar zijn.”

“Natuurlijk ben ik weleens boos en bang, maar nooit als ik speel. Dat is de schoonheid van muziek maken. Op het podium ben ik genderloos en speelt ras geen enkele rol. Voor boosheid is geen plaats. Daar draait het om verbinding, daar ben ik een proletariër. Ik vraag me wel af hoe lang het duurt voor bepaalde regeringen gaan inzien dat een grote meerderheid van de bevolking rust verkiest boven geweld. Ik probeer me niet te veel zorgen te maken over de maatschappij, al weet ik dat rechtse partijen ook in België en Nederland steeds groter worden en hun lijsttrekkers het liefste een nieuwe Trump of Orbán willen zijn. Als ik in die landen optreed, merk ik daar echter helemaal niets van. Dan ervaar ik louter liefde.”