Het concertseizoen zit erop. Met de doortocht van Nick Cave nog vers in het geheugen kan De Roma wellicht terugblikken op het meest vruchtbare seizoen sinds de heropening. De deuren zijn dicht, maar binnen wordt er intussen alweer hard gewerkt aan een nieuwe foyer. Als alles goed gaat, staat er dit najaar een nieuwe toog te blinken én kan je voortaan ook met de lift naar boven. Grootse plannen voor een zaal die intussen tot de grootste spelers in het land behoort. Want het mag gezegd: De Roma groeit stilaan uit tot de gelijke van de ongenaakbaar geachte AB in Brussel. Het zou on-Antwerps zijn om daar bescheiden over te doen.
Dat is - naast de vaste ploeg, uiteraard - in niet onbelangrijke mate de verdienste van de vele vrijwilligers, die er elk op hun manier voor zorgen dat De Roma geen concertfabriek is, waar je na afloop van het optreden meteen wordt buiten gekuist. Het is een huis waar je je thuis voelt. Waar je binnenwaait zoals je bij goede vrienden over de vloer komt. Daarom was het even slikken toen eind vorige week bekend werd gemaakt dat Werner zijn allerlaatste shift had gedraaid. U kent 'm niet, maar u kent 'm wel. Werner - officieel de veiligheidscoördinator - is de grote, hartelijke man die je aan de ingang met vriendelijke, maar kordate stem vraagt om je jas af te geven aan de lieve mensen van de vestiaire. Dat zou een generische, routineuze klus kunnen zijn. Dat is het ook, op andere plekken.
Maar niet in De Roma. Daar groeide Werner de voorbije jaren uit tot een hartverwarmende gastheer die de vele vaste bezoekers bij de voornaam aansprak. Iemand die je verwelkomde met een innige knuffel, een ironische knipoog of een troostende schouder. Van kop tot teen positieve energie, één en al gemoedelijkheid. Hij zorgde ervoor dat De Roma zijn warme, menselijke gelaat behield. Ik laat het hier nu als een evidentie klinken. Alsof het de simpelste zaak ter wereld is. Niets daarvan. Zéker niet in een zaal waar jaar na jaar meer evenementen worden georganiseerd voor een alsmaar groter wordend publiek.
Ik kom vaak in De Roma - muziek is naast mijn passie ook mijn beroep - en als ik na afloop van een concert weer buiten liep, had Werner zijn analyse klaar, en die was vaak scherper dan een scheermesje. Het moest niet te gladjes worden, daar op het podium. Werner had alles gezien en alles gehoord. Hem kon je niets wijsmaken. Eerlijk: los van de programmatie - elk jaar beter, het moet gezegd - was Werner een van de redenen waarom ik de voorbije jaren veel en graag naar De Roma ging. Een hartelijk onthaal is het halve werk. Dat geldt voor restaurants, hotels en massagesalons. Maar net zo goed voor concertzalen, iets waar ik nooit zo bij stil had gestaan tot ik zag hoe hij het deed. Nu gaat Werner dus met pensioen. Ook daar stond ik van te kijken. Op iemand die jong van hart is valt geen leeftijd te kleven. Die vrije dagen zijn hem uiteraard ontzettend gegund, al wordt het wennen in september wanneer de deuren van De Roma opnieuw openzwaaien en hij niet op zijn vertrouwde plekje zal staan. The show must go on, uiteraard. Zo gaat het altijd. Al denk ik dat niemand me zal tegenspreken als ik zeg dat met zijn vertrek een bladzijde wordt omgeslagen. Brahim, zijn opvolger, gaat dat op zijn eigen manier vast ook goed doen. Maar het worden héél grote schoenen om te vullen.
Bart Steenhaut, Gazet van Antwerpen, 29 juni 2019
