Nick Waterhouse adoreert oude muziek. Old school rhytm & blues, jazz, soul, rockabilly, blues, garagerock, doo-wop, croonerballads, het is hem om het even. Alles aan Waterhouse ademt vintage: van de sound, het instrumentarium tot de bril op zijn hoofd. Ook op zijn nieuwe album The Fooler.

door: Willem Jongeneelen

Nick Waterhouse (Santa Ana, California, 1986) heeft literatuur gestudeerd, is poëtisch onderlegd, maar werd in zijn middelbare schooltijd nog meer gegrepen door muziek. In 2020 nam hij Pushing Too Hard op, een song van The Seeds, een psychedelische garagerockband uit Los Angeles. “Lauren, mijn eerste vriendinnetje, draaide dat voor mij. Ze had goede smaak. Ik was 14 en nog volop zoekende. Dat nummer associeer ik met mijn jeugd.”

Die track van The Seeds noemt hij typerend voor de scene waarin hij toen rondliep. Nick groeide op in Huntington Beach, hij verhuisde naar Los Angeles. Zijn muzikale vrienden waren Ty Segall en Mikal Cronin of mensen die later in The Allah-Las en White Fence terechtkwamen. Nick koos een iets andere weg. Hij debuteerde in 2012 met Time’s All Gone, een zelf geproduceerd album met songs geschikt om vanuit een jukebox vol singles uit de jaren vijftig door een café te laten schallen. “Het liefst had ik alle songs apart op 45-toeren de wereld in gestuurd. Dat bleek te duur.”

Kapstok voor het leven

Nick deed zijn liefde voor muziek uit de jaren 50 en 60 op toen hij als student wat bijverdiende in Rooky Ricardo’s Records, een platenzaak in San Francisco. Hij nam al die oude singles liever mee naar huis dan dat hij ze verkocht. Anno 2023 is hij aan zijn zesde album toe: The Fooler. Hij is vocaal in topvorm, er staan prachtige pianoakkoorden op, fraaie koortjes en subtiel gearrangeerde blazerspartijen. In vergelijking met het prettig rauwe allegaartje op zijn debuut zou je The Fooler bijna een conceptalbum over het leven in de grote stad kunnen noemen.

“Dat debuut nam ik op in een kleine, voor mij perfecte studio in een oude distilleerderij. Ik dacht er de rest van mijn leven te blijven opnemen. Soms lopen dingen anders. The Fooler is het eerste album waarvoor ik een externe producer inzette: Mark Neill van The Black Keys en The Paladins. Omdat ik niet eeuwig hetzelfde album wilde blijven maken, en omdat Mark naast goed ook vertrouwd is. We kennen elkaar al twintig jaar.” The Fooler maakte hij niet met een specifieke stad in gedachte. “Ik toer nu tien jaar de wereld rond. Er zijn veel steden waar ik me thuis voel. Literair gezien is de stad een prachtige kapstok om het leven aan op te hangen.”

Puur en strak

Liedjes komen hem aanwaaien. “Ik schrijf ze overal. Op vliegvelden, in auto’s, in hotels. Ook thuis, waar ik een nieuwe studio bouw. Ik schrijf deuntjes. Een liedje is pas optimaal geslaagd als het op 7-inch vinyl in een jukebox past. Het is als koken. De een warmt iets op in een magnetron, ik probeer - net als een Franse chef-kok - op dit album wat specialiteiten uit. Ik hanteer geen hogere normen. Bovendien is elk liedje geschikt om in verschillende bezettingen uit te voeren. In De Roma gaat het puur, strak en compact worden. Op dat prachtige toneel spelen we in de meest essentiële bezetting: twee gitaren, bas, drums en keys.”