Roland is zonder twijfel de meest vooraanstaande folk- en bluesartiest van ons land. Guido Belcanto is zonder twijfel de meest vooraanstaande zanger van het levenslied van ons land. Beide artiesten zijn op hun respectabele leeftijd welhaast uitgegroeid tot mythische proporties. Cultfiguren, mannen van vele oorlogen en still standing strong...

Het stond in de sterren geschreven dat de twee elkaar ooit moesten tegenkomen op het podium. Bovendien is er een link waar je niet omheen kunt: ze zijn allebei begonnen als straatzanger. Zoiets schept een band die niet te onderschatten valt. Ze speelden muziek om te overleven, waren content met wat hen werd toegestopt. Ze gingen het avontuur aan. Twee straatzangers die de handen in mekaar slaan, dat zijn dus de Stratiers van het Chanson.

Dat de muziekgenres waarin beiden actief zijn op het eerste zicht weinig gemeenschappelijk hebben, is bedrieglijk. Guido is een absolute kenner en liefhebber van folk- en bluesmuziek en Roland is zeer goed op de hoogte van het genre dat men smartlap noemt en kijkt daar absoluut niet op neer. Samen brengen ze liedjes die ze in hun hart dragen. Oude cowboyliedjes van Rambling Jack Elliot, smartlappen van de Zangeres zonder Naam, blues van Ferre Grignard....liedjes in het Vlaams, Engels, Frans en zelfs Spaans.

De liederenschat en kennis van het oude repertoire die de twee stratiers bezitten is onmetelijk. Voeg daar het rijke, gevarieerde, sublieme gitaarspel van Roland aan toe en de mooie doorleefde stem van Guido en je hebt een gouden combinatie.

De band die de twee oudstrijders ondersteunt is niet van de minste: Ad Cominotto (vooral bekend van zijn samenwerkingen met Arno) op accordeon en piano, Jasper Hautekiet (Rythm Junks, Bony King, Douglas Firs…) op contrabas en Jeroen Stevens (Tom Pintens, Ultima Vez, DAAU, Lais…) op drums. Een niet te missen muzikale hoogmis.